Sędziszów Małopolski: 2017

strona południowa

strona zachodnia

strona północna

strona wschodnia

Stary Dwór , a właściwie pałac został wybudowany Przez Michała Potockiego, na początku XVIII wieku. Obiekt ten składał się z czterech długich, parterowych budynków, otaczających prostokątny dziedziniec. Skrzydło południowe, reprezentacyjne, przeznaczone było na mieszkania, w skrzydłach wschodnim i zachodnim były pomieszczenia gospodarcze, zaś północne, z dwiema bramami służyło za stajnie. Potoccy utrzymywali w zamku załogę wojskową, w skład której wchodził również oddział popularnych „węgrzynów”. W pałacu znajdowała się kaplica z organami , wyposażona w niezbędny sprzęt liturgiczny. Pałac otoczony był ogrodem i parkiem. Nie znaleziono , jak dotychczas, żadnych szkiców ani opisów jak pierwotnie wyglądał zamek. We władaniu Potockich pałac utrzymał się do końca lat 80-ych XVIII wieku. Piotr Potocki, jako ostatni właściciel rodowy dóbr sędziszowskich, w 1785 roku zlikwidował kaplicę i opuścił pałac. Zmarł około 1794 roku.

Pewnym jest, że w 1790 roku właścicielką dominium sędziszowskiego (w tym pałacu), była Barbara z Rudzińskich Moszyńska. W „Szkicach z dziejów Sędziszowa Małopolskiego” na str.96 napisano

„po Józefie Potockim, który figurował w 1787 r. jako właściciel dominium sędziszowskiego, przeszło ono w ręce Barbary Moszyńskiej, zaś w 1803 r. w charakterze jego właściciela występował już Jan Nepomucen Zboiński”.

Natomiast w „Dziejach Sędziszowa Małopolskiego” na str. 63 napisano

„W 1782 r. zmarł bezpotomnie Antoni Potocki. Trzy lata później (1785- przyp autora) Piotr Potocki zlikwidował kaplicę w pałacu i zapewne sam opuścił te strony. W 1790 r. jako właścicielka dominium sędziszowskiego figuruje Barbara z Rudzińskich Moszyńska.Była ona córkąElżbiety Potockiej, zamężnej za wojewodą mazowieckim Michałem Rudzińskim, a po jego rychłej śmierci - za Kazimierzem Krasińskim”.

Należy zaznaczyć, że Barbara była córką Elżbiety z domu Potockiej Rudzińskiej, a ta z kolei była córką Feliksa Potockiego. Feliks Potocki był synem z drugiego małżeństwa Michała Potockiego i zarazem przyrodnim bratem Piotra. Upraszczając, po Piotrze Potockim dobra sędziszowskie przejęła wnuczka jego brata przyrodniego- Feliksa.W tym samym akapicie napisano:

"Zapewne Barbara odziedziczyła Sędziszów po matce".

To chyba jest błednym twierdzeniem bo Elżbieta zmarła w 1781 roku ( w Genealogi potomków Sejmu Wielkiego - http://www.sejm-wielki.pl/b/4.160.278) jest istny bałagan, wymienione są Elżbieta i Eustachia Elżbieta, co prawda o różnych datach urodzin i śmierci ale tych samych mężach i wykluczajacych się datach ślubów).Data śmierci Elżbiety koliduje z faktem zarządzania majątkiem,przez Piotra, conajmniej do 1785 roku. Przywołany w pierwszym cytacie Józef Potocki jest chyba pomyłką. W tej linii Potockich nie występuje żaden Józef, jak również nie znalazłem aby Piotr występował pod dwojgiem imion, Piotr Józef.

Właściciele dóbr sędziszowskich, (w tym pałacu), zmieniali się w kolejnych latach i tak w kolejności: Wiktoria z Rudzińskich Zboińska (siostra Barbary); Xawera ze Zboinskich Stadnicka (córka Wiktorii); następnie ,po śmierci męża, Xawera z dziećmi: Bronisławem i Konstancją. Z powodu zadłużenia, dobra sędziszowskie zostały w 1834 r. wystawione na licytację. Zakupił je Jan Stadnicki i po dwóch latach odstapił dotychczasowym właścicielom. W 1839 r. Stadniccy sprzedali Sędziszów Szumskim, a ci z kolei wydzierżawili go Kamińskim. W 1844 r. dobra sędziszowskie zakupił francuski hrabia Adrian De Mailly. Przebywał on na stałe we Francji i nigdy nie był w Sędziszowie. Opis dalszych losów "Starego Dworu" przedstawię w następnym poście.

Historia "Starego Dworu"związana jest nierozerwalnie ze zmianami właścicieli dóbr sędziszowskich. Uznałem, że najlepiej ujęto to w opisie twórców Archiwum Zarządu Dóbr Sędziszowskich hr.Potockich z Krzeszowic i hr. Tarnowskich z Dzikowa w Górze Ropczyckiej.

Akta tego archiwum znajdują się Archiwum Państwowym w Rzeszowie.

http://www.szukajwarchiwach.pl/59/1045/0#tabZespol

Dobra sędziszowskie

Kompleks dóbr sędziszowskich składał się z dwóch części – dóbr Góra Ropczycka i dóbr Sędziszów, które w drodze zakupu trafiły najpierw do Potockich, a następnie poprzez małżeństwo znalazły się w rękach Tarnowskich.
Kompleks dóbr sędziszowskich był rozmieszczony w dwóch powiatach i dwóch województwach. W powiecie ropczyckim, a po jego likwidacji w powiecie dębickim województwa krakowskiego znajdowały się dobra w gminach katastralnych Borek Wielki, Góra Ropczycka, Klęczany, Krzywa, Nawsie, Ruda, Wolica Ługowa, Wolica Piaskowa, Zagórzyce i Żdżary. Natomiast w powiecie kolbuszowskim, w województwie lwowskim na terenie gmin katastralnych Hucisko, Leszcze, Huta Przedborska, Wola Domatkowska, Zapole .
W 1930 r. obszar tych dóbr wynosił 3181,74.83 ha powierzchni, a w tym roli 271,74.83 ha, łąki 60,45.55 ha, pastwiska 23,48.17 ha, las 2791,07.74 ha, inne 35,11.28 ha .
Dobra Góra Ropczycka w drugiej połowie wieku XIX na powrót znalazły się w rękach Potockich, ponieważ administrowali oni tą królewszczyzną już w XVII wielu. Jednak od połowy XVIII wieku ich właściciele zaczęli się zmieniać. Należały one do Rudzkich, Wyszkowskiech, a wreszcie trafiły w ręce Gabriela Jaworskiego, a od tych drogą dziedziczenia do Starzeńskich . Dziedziczka tych ziem Katarzyna hr. Jaworska wyszła bowiem za mąż za Ksawerego hr. Starzeńskiego. Po nim dobra te objął jego syn Kazimierz hr. Starzeński, który sprzedał je swojej żonie Teofili z Pawlikowskich Starzeńskiej, ale faktycznie nadal administrował majątkiem .
Dobra Góra Ropczycka dla Potockich nabył na nowo Adam hr. Potocki (1822-1872) z Krzeszowic na mocy kontraktu z 20 lipca 1868 r. od Kazimierza hr. Starzeńskiego, ale w myśl tego porozumienia miał je objąć po jego śmierci .
Adam hr. Potocki był przedstawicielem jednego z najmożniejszych rodów w Galicji i drugim reprezentantem linii krzeszowickiej. Do podziału na dwie linie - krzeszowicką i łańcucką doszło w 1823 r. kiedy to dwaj bracia Alfred i Artur podzielili się majątkiem, który pozostawili im rodzice Jan i Julia z ks. Lubomirskich. Młodszy Artur otrzymał dobra w Krakowie i okolicy oraz Królestwie Polskim. Miał on dwie główne siedziby – w Krzeszowicach oraz w Krakowie. W pierwszej początkowo rezydował wraz z rodziną, a jednocześnie mieścił się tam cały zarząd dóbr. Stad linię tę określa się jako krzeszowicką. Z czasem główna siedziba rodu stał się Pałac pod Baranami w Krakowie . Artur hr. Potocki miał kilkoro dzieci, ale spośród nich przeżył tylko Adam, który 20 lipca 1868 r. zawarł z Kazimierzem hr. Starzeńskim kontrakt, w myśl którego nabył dobra Góra Ropczycka za sumę 330 tys. złr.. Majątek nieruchomy wraz z inwentarzem gospodarczym wyceniono na 280 tys., a ruchomości pałacowe na 50 tys. zł . Dobra te objął jego najstarszy syn Artur hr. Potocki z Krzeszowic (1850-1890).
W sprawie przejęcia dóbr Góra Ropczycka zachowało się tylko jedno źródło – zarządzenie Kancelarii Głównej Dóbr i Interesów hr. Potockich w Krzeszowicach z 28 grudnia 1877 r., która zawiadamiała o przyjęciu do wiadomości inwentarza objęcia Dóbr Góra Ropczycka i w związku z tym wydawała kilka poleceń organizacyjnych. Z pisma wynika jednocześnie, że przejęcie majątku nastąpiło z dniem 1 grudnia 1877 r. .
Zgodnie z tym zarządzeniem folwarki Góra Ropczycka, Borek i Zagorzyce, wydzierżawione cukrowni do tego okresu miały nadal pozostać w tej samej zależności. Pozostałe folwarki oraz Żdżary, lasy i wszystkie prawa z dobrami połączone pozostawały pod administracją Bronisława Chromego. Dom, oficyna, stajnia pałacowa i ogród w Górze Ropczyckiej oraz służba tam zatrudniona pozostawała pod bezpośrednim dozorem Ignacego Deisenberga, który w tych sprawach oraz interesach ogółu dóbr miał kontaktować się z Kancelarią Główną w Krzeszowicach.
Spośród służby postanowiono pozostawić: klucznika Wojciecha Cukierskiego , stróża domowego Florka, furmana Jacentego Walczaka, ogrodnika Karola Roga oraz kominiarza. Jednak przyszłość ogrodnika była niejasna, bo w kolejnych punktach stwierdzano, że właściciel nie zamierza go zatrudniać na dłuższy czas, a Kancelaria Główna dała I. Deisenbergowi wolną rękę w sprawie jego zatrudnienia.
Zarządzono jednocześnie, że I. Deisenberg przekaże do Kancelarii Głównej:
spis i opis liberii dla klucznika i furmana,
spis potrzebnych naczyń kuchennych,
ogólny spis sprzętów potrzebnych dla dóbr,
spis naczyń i sprzętów koniecznych dla kredensu,
spis pościeli i bielizny potrzebnej do przyzwoitego zaopatrzenia pokoi mieszkalnych i gościnnych w Górze i Żdżarach.
I. Deisenberg miał opiekować się domem w Żdżarach, kontrolować drobne naprawy, ale większe miał konsultować z Kancelarią Główną. Ponadto do jego obowiązków należało do dbanie o potrzeby osób zatrudnionych w majątku. Co kwartał miał składać sprawozdania finansowe Kancelarii Głównej .
Natomiast kompleks sędziszowskich trafił do Potockich z Krzeszowic kilka lat później. Potoccy byli także właścicielami tych terenów w XVII i XVIII w.. Potem drogą dziedziczenia znalazły się one w rękach Barbary Moszyńskiej, a następnie Jana Nepomucena Zboińskiego, by wreszcie trafić do Stadnickich. W 1834 r. z powodu długów wystawione zostały na publiczną licytację i wówczas nabył je Adrian de Mailly, par Francji, który nigdy nie był w majątku, a w jego imieniu administrował nim Wincenty Łodzia-Rogaliński. W1882 r. Artur hr. Potocki kupił te dobra od jego spadkobierców w 19/20 części i objął je w posiadanie. Ponadto część tych dóbr dzierżawiła spółka cukrownicza Heinemana. Z obszaru tych dóbr w 1869 r. wyłączono teren cukrowni. Artur Potocki, spadkobierca Adama Potockiego, nabył także tą część już w 1874 r. i tym samym cukrownię .
W ten sposób na przełomie lat 80 i 90 XIX wieku powstał kompleks dóbr, który z czasem został nazwany dobrami sędziszowskimi. W ciągu badanego okresu posługiwano się różnymi nazwami na określenie tego kompleksu np. Zarząd Dóbr w Górze Ropczyckiej, Zarząd Dóbr hr. Tarnowskich, Zarząd Dóbr hr. Zdzisławów Tarnowskich, Zarząd Dóbr Sędziszowskich, Zarząd Dóbr Sędziszów i Góra Ropczycka Andrzejów hr. Tarnowskich. Wydaje się, że określenie Zarząd Dóbr Sędziszowskich hr. Potockich z Krzeszowic i hr. Tarnowskich z Dzikowa w Górze Ropczyckiej najwyraźniej przedstawia zespół i należy go używać do określenia całego zespołu akt i kompleksu dóbr. W fortunie Artura hr. Potockiego stanowił jednak niezbyt wielki obszar, ponieważ zarządzał on zasadniczo czterema kompleksami - Krzeszowice, Mędrzechów, Staszów oraz Biała Cerkiew, a liczyły one łącznie prawie 3 miliony morgów, gdzie oprócz pól uprawnych były lasy, fabryki, nieruchomości w miastach.
Artur hr. Potocki miał dwie córki – starszą Różę (1878-1931), w przyszłości żonę Macieja ks. Radziwiłła z Sichowa oraz młodszą Zofię (1879-1933), która 9 września 1899 r. poślubiła Zdzisława hr. Tarnowskiego z Dzikowa .
W roku 1889 Artur hr. Potocki spisał testament, w którym dobra sędziszowskie zapisał po połowie dwóm, wówczas nieletnim, córkom. Stąd w niektórych dokumentach wśród właścicieli dóbr sędziszowskich wymienia się zarówno Różę, jak i Zofię Potockie. Opiekę nad nimi sprawowała rada familijna pod przewodnictwem młodszego brata Artura Andrzeja hr. Potockiego z Krzeszowic .
Testament i decyzje Artura hr. Potockiego zostały potwierdzone przez C.K. Sąd Krajowy w Krakowie, który 17.05.1895 r. wydał dekret dziedziczenia, na mocy którego po połowie majątku otrzymały jego córki – Róża i Zofia. W tym to okresie rada familijna Potockich podjęła jedną z zasadniczych decyzji w kwestii funkcjonowania majątku. Mianowicie postanowiono zlikwidować cukrownię sędziszowską. Decyzja ta była, jak wskazują pewne przesłanki, konsultowana już z Zdzisławem hr. Tarnowskim, przyszłym mężem Zofii, która aż do roku 1899 występowała jako małoletnia. Decyzją z 24 czerwca 1899 r. C.K. Sąd Krajowy w Krakowie darował kilka lat małoletniości Zofii hr. Potockiej i uznał ją zdolną do działań prawnych, co najprawdopodobniej związane było ze zbliżającym się ślubem z Z. Tarnowskim .
W tym też okresie, bo 19.11.1896 r. Andrzej hr. Potocki z Krzeszowic darował obu siostrom po połowie nabyty kilka miesięcy wcześniej majątek w Woli Domatkowskiej, który wszedł tym samym w skład dóbr sędziszowskich. Przy tych czynnościach prawnych jako opiekun Zofii i Róży hr.hr. Potockich występował Eugeniusz ks. Lubomirski .
Kilka lat później doszło do podziału majątku pomiędzy siostrami. 31 maja 1900 w Warszawie na terenie ambasady Austro-Węgier został zawarty kontrakt, na mocy którego dobra sędziszowskie w całości przeszły na rzecz Zofii .
Zdzisław hr. Tarnowski (1862-1937) był pierwszym zarządcą dóbr Góra Ropczycka i Sedziszów z tego rodu. Z. Tarnowski to syn Jana Dzierżysława i Zofii z Zamoyskich z Wysocka . Główną siedzibą rodu był Dzików. Jan Dzierżysław miał trzech synów i jedną córkę. Jan hr. Tarnowski posiadał dobra Dzików w przyległościami Dęba, Rozalin, Zupawa, Grębów, Sielec, Zakrzów, Dzików wieś, Miechocin, Sobów, Trześń, Wielowieś i Tarnobrzeg w powiecie tarnobrzeskim; dobra Końskie Wielkie położone w guberni radomskiej w zaborze rosyjskim oraz dobra Chmielów z przyległościami Jadachy i Cygany, które nabył w 1891 r. od Hermana hr. Schaffgotscha w powiecie tarnobrzeskim. W myśl wspólnego testamentu Jana Dzierzysława i Zofii z Zamoyskich hr. Tarnowskich z 28 maja 1893 r. określili oni wartość majątku nieruchomego i ruchomego i w równych częściach podzielili go miedzy dzieci. Z tym, że córka Zofia, zamężna Siemieńska otrzymała swoją wartość w gotówce. Końskie w zaborze rosyjskim otrzymał Juliusz, Adamowi zapisali Chmielów, a Zdzisławowi dobra Dzików z przyległościami .
Jan Dzierżysław Tarnowski planował utworzenie ze swoich posiadłości ordynarii, do której mieli wejść jego synowie Zdzisław, Juliusz i Adam z potomstwem, syn jego brata Stanisława Hieronim z potomstwem, synowie jego siostry Karoliny w porządku starszeństwa. Zasadą następstwa miało być pierworództwo przy pierwszeństwie rodu i starszeństwa linii z wykluczeniem potomstwa żeńskiego i potomstwa po kądzieli dopóki znajdować się będą w powołanych rodach potomkowie męscy po mieczu. Jednocześnie postanowieniem testamentu było, że żaden ze spadkobierców nie może domagać się od drugiego jakichkolwiek dodatkowych części z całkowitej masy spadkowej .
Okazało się jednak, że Adam nie był skory do gospodarki i często zaciągał długi. Stąd też rok później tę część majątku zakupił Zdzisław. Jan Dzierżysław nie odsuwał jednak całkowicie Adama od dziedziczenia, ale jego wyposażenie powierzał już radzie familijnej, w skład której mieli wejść jego żona, brat Stanisław hr. Tarnowski, córka Zofia hr. Siemieńską oraz synowie Zdzisław i Juliusz. Jeden z końcowych passusów głosił, ze „Mianuje syna mego Zdzisława Administratorem dóbr Dzików z przyległ[ościami] nakładając na niego obowiązek dotrzymywania umów przeze mnie zawartych i utrzymywania domu na takiej stopie jak to matka wspólnie z niem za stosowne uzna” – dopis z 4 maja 1894 r. .
Do testamentu dołączony jest akt ustępstwa Adama Tarnowskiego na rzecz Zdzisława. Mianowicie Jan Dzierżysław Tarnowski zapisał na dobrach Chmielów sumę 85 tys. złr na rzecz Adama. Ten jednak zrzekł się z pretensji do tych sum na rzecz brata Zdzisława. Tym samym Zdzisław hr. Tarnowski skupił w swoim ręku wszystkie posiadłości rodowe w powiecie tarnobrzeskim . Z. Tarnowski był jednym z najbardziej wpływowych polityków konserwatywnych zarówno w czasach zaborów, jak i w niepodległej Polsce. W latach 1894-1914 był posłem na Sejm Galicyjski, członkiem Izby Panów, prezesem Krakowskiego Towarzystwa Rolniczego. W 1914 r. został aresztowany na kilka miesięcy przez Moskali i przebywał w więzieniu w Lublinie. Po wojnie był senatorem z listy BBWR, prezesem Stronnictwa Prawicy Narodowej. Poślubił Zofię hr. Potocką z Krzeszowic. Miał z nią sześcioro dzieci – Różę (1898), żonę Władysława hr. Tyszkiewicza, Jana (1900), Zofię (1901), żonę Andrzeja Potockiego, Artura (1903), Marię (1904), żonę Artura Potockiego, potem benedyktynkę oraz najmłodszego Andrzeja (1909). Jego uniwersalnym dziedzicem został Artur, który otrzymał największą część majątku – dobra Dzików wraz z całym archiwum i zbiorami. Natomiast dobra sędziszowskie otrzymał Andrzej, który poślubił w 1937 r. Zofię Tarnowska z Rudnika i jeszcze przed ślubem sprzedał jej dobra Sędziszów. Dla siebie zachował natomiast dobra Góra Ropczycka. Inne majątki, które należały do Tarnowskich to Koński i Sucha Beskidzka, Rudnik, Chorzelów, Wróblewice .
O życiu Zofii z Potockich hr. Tarnowskiej niewiele wiadomo. Andrzej hr. Tarnowski po śmierci matki sporządził jedynie chaotyczne notatki do jej życiorysu, w których podkreślił, że wpływ na jej osobowość oraz starszej siostry Róży miała szybka śmierć rodziców. Siostry były wychowywane przez babkę Adamową hr. Potocką i krewnych oraz guwernantkę – Dumans, która mieszkała potem w Dzikowie. Zofia z Potockich hr. Tarnowska miała być szczególnie wrażliwa na trudną sytuację materialną ludzi ubogich, którym pomagała jak potrafiła najlepiej, co według jej syna, wynikało z przeżyć z okresu lat dziecinnych .
Majątkiem zarządzał właściwie Zdzisław hr. Tarnowski. Świadczą o tym zachowane dokumenty, gdzie zawsze występuje Z. Tarnowski, a nie jego żona np. protokoły konferencji w sprawach gospodarczych .
Zofia z Potockich hr. Tarnowska była jednak właścicielką tych dóbr w sensie prawnym i dziesięć lat po narodzinach najmłodszego syna – Andrzeja to właśnie dla niego przewidziano ten majątek. Zachował się akt notarialny z 17.07. 1919 r., spisany w Krakowie, na mocy którego Z. Tarnowska darowała mu dobra tabularne Sędziszów. Zarządzać nimi miała jednak dożywotnio, a w przypadku przedwczesnej śmierci połowę tych dóbr miał otrzymać także w postaci dożywocia jej mąż Tytułem częściowej odpłaty za tą darowiznę Andrzej hr. Tarnowski był zobowiązany wypłacić na każde jej żądanie 400 tys. koron z sześciomiesięcznym wcześniejszym zawiadomieniem. Dla zrealizowania tej sumy był on zobowiązany do zaciągnięcia pożyczki w Galicyjskim Towarzystwie Kredytowym Ziemskim lub w innej instytucji kredytowej. Zofia z Potockich hr. Tarnowska zobowiązywała się jednocześnie do spłaty dotychczasowych obciążeń na tych dobrach. Już wówczas podkreślono, że darowizna ma stanowić część jego przyszłego dziedzictwa. W dokumencie zapisano, że nie może cofnąć aktu darowizny. Od tej pory Zofia z Potockich hr. Tarnowska miała występować jako dożywotniczka, a nie właścicielka. Jednocześnie wszelkie dochody, ale i obciążenia od tej pory miały przechodzić na Andrzeja Tarnowskiego, którego z powodu jego małoletniości zastępował ojciec .
Zofia z hr. Potockich hr. Tarnowska zmarła 16.11.1933 r., ale już 18.11.1927 r. spisała testament, który został ogłoszony i zatwierdzony po jej śmierci 7.12.1933 r. przez Sąd Okręgowy w Rzeszowie .
W chwili śmierci w skład należących do niej nieruchomości wchodziły dobra klucza mokrzyszowskiego – Krawce, Stale i Krządka oraz klucza sędziszowskiego – Góra Ropczycka, Kamionka, Żdżary, Ruda, Leszcze, Hucisko, Krzywa, Wolica Piaskowa, Zagorzyce, Nawsie.
Swoim uniwersalnym dziedzicem uczyniła syna Artura. Córkom Róży, Zofii i Marii oraz synowi Janowi zapisała po 550 tys. zł. Najprawdopodobniej przyczyną takiego rozwiązania był dotychczasowy styl życia najstarszego syna, który większość czasu spędzał na podróżach po Azji czy Afryce. Planował nawet założenie farmy w Afryce w celu prowadzenia safari.

"Stary Dwór" pod zarządem hr. Tarnowskich

Jak wcześniej wspomniałem, Stary Dwór do1900 roku pełnił funkcję koszar austriackich, a po roku 1900-ym przebudowany został przez Tarnowskich, na folwark. W latach 1905 do 1921 folwark był dzierżawionyi służył różnym celom. Dzierżawcami były między innymi, Związek Katolicko Społeczny w Sędziszowie i Powiatowy Zarząd Kółek Rolniczych w Ropczycach. Chętnych do wydzierżawienia lub zakupu było wielu, a to z przeznaczeniem na szkołę gminną, a to na tor trenerski dla koni, a to na kurniki. Ostatecznie zakupił go w 1921 roku Walenty Bąk. Z kolei dwie jego córki wniosły je w posagu swoim mężom - Jasińskiemu i Ptasznikowi i ich potomkowie są obecnie właścicielami tego obiektu. W latach 90-ych ubiegłego stulecia od uderzenia piorunu spłonął dach na stajniach i skrzydłach bocznych. Pozostały tylko mury, które obecnie są prawie niewidzialn, zarośnięte dzikimi krzewami i drzewami.

Historia Starego Dworu w latach 1900 - 1921 jest udokumentowana w aktach Narodowego Archiwum w Krakowie "Archiwum Dzikowskie Tarnowskich", sygnatura 29/639/0/2.62/976